One wciąż piszą historię polskiego rugby

Mistrzostwo Europy musiało mieć dla naszych reprezentantek wyjątkowy smak. Na dodatek odniesione w najpiękniejszych okolicznościach, bo przed własną publicznością. Mam nadzieję, że nagromadzonego gdzieś w sercach dopingu z Krakowa starczy im na całe lato, gdy będą jeździć po świecie, walcząc o cele (ze sportowego punktu widzenia) jeszcze ważniejsze. Panie zatem z historycznym trofeum, a panowie w Trophy… Rugbowy świat też nie spał.

Rugby Europe Sevens / reprezentacje Polski w rugby 7

Wielkie święto rugby w Krakowie: finałowe turnieje Rugby Europe Sevens Championship odbyły się na stadionie Wisły. Publiczność niestety odrobinę ginęła na wielkim obiekcie, ale z dnia na dzień było jej coraz więcej, a doping dla naszych reprezentacji był znakomity.

Polki swój marsz do historycznego sukcesu zaczęły od meczu z Rumunią i kilku zaskakujących minut, gdy rywalki zepchnęły Polki do obrony, zmuszały do błędów i wreszcie zdobyły przyłożenie. To było jednak jedyne ich takie osiągnięcie w tym spotkaniu, bardzo szybko odpowiedziała Małgorzata Kołdej, koleżanki dorzuciły sześć kolejnych przyłożeń i Polska wygrała pewnie 45:5. Swoją dominację podkreśliły w kolejnym meczu, w którym również zaliczyły siedem przyłożeń, a rywalkom tym razem nie pozwoliły już na nic – pokonały Niemki 43:0. Podobny bilans w naszej grupie miały Irlandki (w składzie wzmocnionym w porównaniu do ubiegłego tygodnia – było aż 10 zawodniczek, które grały w ostatnim turnieju WRSS w Tuluzie, pojawiła się m.in. najskuteczniejsza zawodniczka tegorocznego WRSS Amee-Leigh Murphy Crowe) i właśnie hitowym starciem z Irlandkami Polki zaczęły drugi dzień imprezy. Pierwsza połowa była zdecydowanie nie po myśli Polek: nie mogły wyjść z własnej połowy, a Irlandki zdobywały przyłożenia i do przerwy mieliśmy wynik 0:21. Po przerwie obraz meczu się zmienił: to Polki zamknęły rywalki na ich połowie, ale nie mogły przebić ich obrony (bardzo bliska przyłożenia była Ilona Zaiszliuk, ale odbita od słupa piłka pokrzyżowała jej plany). Wynik się nie zmienił. W tej sytuacji o awansie do półfinału decydował mecz z Czeszkami i tu dominacja naszych zawodniczek nie podlegała dyskusji. Do przerwy miały na koncie pięć przyłożeń, dwa dorzuciły w drugiej połowie i wygrały 43:0. Ta wygrana Polek oznaczała awans do półfinału imprezy i gwarantowała medal mistrzostw Europy.

Do półfinału nie awansowały natomiast wicemistrzynie olimpijskie, Francuzki, które przyjechały do Krakowa w składzie jeszcze słabszym niż w Lizbonie (bez ani jednej olimpijki z Tokio). Turniej zaczęły od porażki po zaciętym meczu ze świetnymi Hiszpankami 7:17. Drugi dzień też zainicjowały przegraną, tym razem 0:15 ze Szkocją. A fazę grupową zakończyły remisem z Belgijkami. Zajęły zatem w grupie dopiero trzecie miejsce, a o pierwszym decydował ostatni, pasjonujący pojedynek Szkocji z Hiszpanią – wygrany przez Szkotki 17:14. To oznaczało, że w półfinale Polska zmierzyła się ze Szkocją – turniejowy półfinał był rewanżem za finał z Lizbony i zarazem miał wagę finału mistrzostw Europy: w przypadku zwycięstwa Polki pewne były złotego medalu (niezależnie od wyniku finału), a w przypadku porażki znacznie bliżej końcowego sukcesu byłyby Szkotki (choć jeszcze bez 100% pewności). Liczenie było niepotrzebne, bo Polki znakomicie sobie ze Szkotkami poradziły: świetny początek zaowocował przyłożeniem Sylwii Witkowskiej. Szkotki próbowały odrobić straty, ale mimo dłuższego okresu obrony tuż przed polem punktowym nasza reprezentacja nie dopuściła do straty punktów. W drugiej połowie Szkotki też naciskały, ale tym razem obrona stała znacznie wyżej, a świetny kop Karoliny Jaszczyszyn otworzył drogę do przyłożenia Natalii Pamięcie. Polki wygrały 14:0 i jeszcze przed finałem mogły świętować mistrzostwo kontynentu.

W finale przyszło im się mierzyć z Irlandkami. Wszyscy marzyli o rewanżu za porażkę w fazie grupowej i ten mecz wyglądał zupełnie inaczej: to była wymiana cios za cios. To Polki zaczęły od przyłożenia (świetne przełamanie Kołdej, kolejne Katarzyny Paszczyk i na koniec przyłożenie Anny Klichowskiej), chwilę potem Paszczyk świetnie przedzierała się po drugim skrzydle, ale bez efektu, a Irlandki odpowiedziały dwoma przyłożeniami (pierwsze po sprincie przez pół boiska Murphy Crowe) i do przerwy prowadziły 14:5. W drugiej połowie odrobiły jednak straty – najpierw Klichowska, potem Pamięta przykładały piłkę i Polska prowadziła 17:14. Ostatnie słowo należało jednak do Irlandek: co prawda Kołdej dogoniła Murphy Crowe, ale chwilę potem inna gwiazda światowych siódemek, Lucy Mulhall, znalazła lukę w naszej obronie i ostatecznie nasze rywalki wygrały 21:17. Przegrana, choć w przyłożeniach był remis i brakło naprawdę niewiele – a rywalki przecież były z najwyższej światowej półki (wszak Irlandki to czwarta drużyna tegorocznego WRSS). Irlandki zajęły drugie miejsce w turnieju i zdobyły srebro mistrzostw Europy. Brąz przypadł Szkotkom mimo porażki w krakowskim meczu o trzecie miejscu z Hiszpankami.

Męska reprezentacja nieco przemeblowała skład: pojawili się w nim gracze z zespołów walczących przed tygodniem o medale Ekstraligi. Natychmiastowy przeskok z piętnastek do siódemek nie był jednak gładki. Polacy zaczęli turniej od fatalnej pierwszej połowy meczu z Hiszpanią. Pięć straconych przyłożeń zadecydowało o przegranej i nawet wygrana druga połowa (dzięki dwóm przyłożeniom w końcówce) niewiele zmieniła – było 12:38. Lepiej wypadł drugi mecz – z Włochami. Również go przegraliśmy, ale tu ponownie Polacy przeważali w drugiej połowie i można było już marzyć o dobrym wyniku (skończyło się 7:17). Świetnie zaprezentowała się Portugalia, która pokonała Włochów, aby zaraz potem przegrać nieoczekiwanie wysoko z Litwinami. Drugiego dnia Portugalczycy jednak najpierw wygrali z Polską 24:5, a na koniec fazy grupowej pokonali po emocjonującym meczu Hiszpanię 26:19. Polakom natomiast pozostały już tylko absolutnie teoretyczne szanse na uniknięcie ostatniego miejsca z grupy (i zachowania nadziei na uniknięcie spadku do grupy Trophy) – musieliby wygrać z Litwą z bardzo dużą przewagą. Zobaczyliśmy najbardziej wyrównany mecz Polaków w grupie, ale remis 19:19 (wyszarpany dzięki przyłożeniu w ostatniej akcji, po świetnej akcji Roberta Wójtowicza, który zachował głowę w sytuacji, gdy koledzy odrobinę ją tracili) nic im nie dał. Pozostał zatem mecz o dziewiąte miejsce. Tu zaczęło się od straty trzech przyłożeń i prowadzenia Czechów 21:0. Polacy co prawda zaczęli odrabiać straty, ale ostatecznie przegrali 19:21 (szkoda tego jednego nieuznanego przyłożenia) i po raz drugi w tym sezonie zajęli ostatnie miejsce w turnieju.

W turnieju triumfowali Hiszpanie, drudzy w Sewilli, którzy w finale pokonali Francję i obronili mistrzostwo Europy sprzed roku (podobnie jak Polki, pewni byli mistrzostwa już po zwycięstwie z Niemcami w półfinale). Druga w Krakowie Francja zdobyła ostatecznie brązowy medal, a srebro przypadło trzecim Niemcom.

Co dalej? Przed mistrzyniami Europy już wkrótce dwa znacznie ważniejsze turnieje. Jeśli czegokolwiek żałować w związku z krakowskim turniejem (poza zbyt dużym obiektem), to przede wszystkim faktu, że decyzje Rugby Europe odebrały tej rywalizacji najważniejszą dla wielu stawkę – miejsce na siódemkowym Pucharze Świata. Chcielibyśmy Polki zobaczyć w Kapsztadzie, ale zadanie za dwa tygodnie będzie bardzo trudne (i to pomimo faktu, że awansują aż cztery najlepsze drużyny) – choć nie będzie Francuzek, które awans mają już w kieszeni, do stawki wrócą Angielki, a pewnie i Hiszpanki wzmocnią skład. A potem wyzwanie jeszcze ważniejsze – awans na Puchar Świata byłby wielkim sukcesem, ale dałby tylko jeden występ w elicie, choć niewątpliwie w bardzo prestiżowym turnieju. Awans do World Rugby Sevens Series dałby cały rok takich występów. Turniej ma się odbyć latem w dalekim Chile, awansuje z niego tylko jedna drużyna (a może dwie? – pytanie, co World Rugby zrobi z miejscem Rosjanek).

Szczerze mówiąc, grafik turniejowy reprezentacji Polski kobiet w rugby 7 tego lata jest tak intensywny, że dziwię się, jak dziewczyny godzą to z resztą życia. I myślę, że w naszym polskim rugby profesjonalizację powinniśmy zacząć właśnie tu. I to jak najszybciej. Bo przecież one grają jak profesjonalistki.

Mężczyźni natomiast spadają z poziomu Championship do Trophy. I warto zastanowić się, co dalej z tą reprezentacją i naszymi polskimi siódemkami. Mistrzostwa Polski w ostatnim sezonie były wielkim nieporozumieniem. Przy takim harmonogramie i z takim zainteresowaniem ze strony klubów nie mają sensu i lepiej byłoby po prostu przyznawać tytuł mistrza Polski ekipom, które naprawdę w te siódemki na co dzień grają. Idealną ścieżką wydaje się oddzielenie siódemek od piętnastek. Biorąc jednak pod uwagę dominację tych drugich w naszym kraju, to mógłby być gwóźdź do trumny siódemek – musiałaby pojawić się jakaś zachęta dla zawodników, aby postawili na tę odmianę rugby. Póki co jednak organizacyjnie zawalamy nawet na najważniejszym turnieju sezonu: dorysowane pisakiem cyfry na koszulkach polskich zawodników dobrze o nas nie świadczą.

Za rok na początku lata znów wielkie emocje siódemkowe w Krakowie – Rugby Europe oficjalnie poinformowało o zawarciu umowy o organizacji turnieju rugby w ramach Igrzysk Europejskich w stolicy Małopolski. Stawką turnieju będą nie tylko medale tej imprezy (nie oszukujmy się, niespecjalnie prestiżowej), ale także awans na igrzyska olimpijskie w Paryżu. Zdobędą go tylko zwycięzcy rywalizacji.

Ekstraliga

Komisja Gier i Dyscypliny odrzuciła pomeczowy protest Rugby Białystok (z powodu jego nieopłacenia), a więc Posnania broniła się przed spadkiem z Ekstraligi w barażu ze Spartą Jarocin. Na derby wielkopolski czekaliśmy rok – od poprzedniej takiej okazji, gdy górą była Posnania, a Sparta pożegnała się z Ekstraligą. Jarocinianie nie zdołali się zrewanżować: poznaniacy wygrali 59:34 i za rok ponownie będą występować na najwyższym poziomie naszych rozgrywek ligowych.

Posnania grała bez Daniela Trybusa (który był z kadrą siódemek), natomiast z Danielem Gdulą. I właśnie ten kluczowy zawodnik już po kilku minutach gry miał na koncie dwa przyłożenia i 14 punktów. Kolejne 10 minut to okres przewagi Sparty – dwa ataki oraz karny pozwoliły jej wyjść na prowadzenie 15:14. Sparta była bardzo bliska kolejnego przyłożenia, ale w końcówce pierwszej połowy ponownie odskoczyli gospodarze: najpierw fantastyczny przebój Daniela Gduli, do tego przyłożenie w ostatniej akcji i było 28:15. Kłopotem były jednak kontuzje, z powodu których przez prawie 3/4 meczu młyny były symulowane. Drugą połowę znacznie lepiej zaczęła Posnania. Po paru minutach było już 20 punktów przewagi, potem Daniel Gdula dorzucił karnego i przyłożenie po indywidualnym rajdzie (wykop spod własnej bramki i skuteczna pogoń za nią) i różnica wynosiła 30 punktów. Mecz w praktyce był rozstrzygnięty – co prawda kibice zobaczyły jeszcze pięć przyłożeń (trzy w wykonaniu Sparty, ale dwa z nich w ostatnich sekundach meczu), ale w praktyce to niewiele zmieniło. Gwiazdą spotkania niewątpliwie był Gdula z niesamowitym dorobkiem: zdobył pięć przyłożeń i 44 punkty.

Mecze towarzyskie

Na świecie zaczęło nam się na dobre międzynarodowe lato – na boiska wybiegły światowe potęgi.

Irlandczycy swoją wyprawę do Nowej Zelandii zaczęli od rozgrzewki – meczu z Māori All Blacks. Skład europejskiej drużyny eksperymentalno/rezerwowy (z pięcioma graczami bez meczów międzynarodowych na koncie i urodzonym w Nowej Zelandii Bundee Akim jako kapitanem), ale mimo wszystko porażka 17:32 była bardzo bolesna. W ciągu ostatnich kilkunastu minut pierwszej połowy prowadzenie 10:7 zamieniło się w stratę 10:32. Wśród Maorysów błyszczał Josh Ioane. W drugiej połowie goście z Europy dużymi fragmentami dominowali, ale niewiele z tego wynikło poza przyłożeniem najlepszego w ekipie Gavina Coombesa (wcześniej, w pierwszej połowie, świetnym offloadem asystował Akiemu). Dodatkowym zmartwieniem Anty’ego Farrella były kontuzje kilku graczy, w tym Ciana Healy’ego. Krytykowane było także HIA Jeremy’ego Loughmana, który po uderzeniu w głowę w pierwszej minucie przeszedł testy i wrócił na plac gry, chociaż zanim z niego zszedł okazywał wyraźne symptomy wstrząśnienia mózgu.

W sobotę doszło do starcia Irlandczyków (tym razem w najsilniejszym, doświadczonym składzie, w którym nie znalazło się miejsce dla Coombesa, ale na ławce zobaczyliśmy uzdrowionego jednak Healy’ego) z reprezentacją Nowej Zelandii (tu przed meczem pojawił się kolejny ubytek covidowy, tym razem Will Jordan, natomiast w składzie było dwóch debiutantów, w tym w podstawowej piętnastce gorące nazwisko – skrzydłowy Leicester Fainga’anuku). Pierwsze punkty w meczu zdobyli Irlandczycy i przez kwadrans byli na prowadzeniu 5:0. Jednak o drugich 20 minutach pierwszej połowy woleliby zapomnieć: serię czterech przyłożeń zanotowali gospodarze i do przerwy prowadzili 28:5. Na dodatek przy drugim z nich Irlandia straciła kapitana, Jonathana Sextona (musiał zejść na HIA i już nie wrócił na boisko, kto wie zatem, czy w tym okienku pojawi się jeszcze na boisku). Po przerwie Irlandczycy dość szybko zmniejszyli straty, ale choć w drugiej połowie długimi fragmentami przeważali, Nowozelandczycy świetnie się bronili w pobliżu linii swojego pola punktowego (dwukrotnie szarżami w ostatniej chwili ratował ich Rieko Ioane), a sami także punktowali. Ostatecznie gospodarze wzięli solidny rewanż za porażkę z jesieni z Dublina i wygrali wysoko, 42:19. Mogą jednak stracić Scotta Barretta, którego atak na głowę przeciwnika w końcówce umknął uwagi sędziego. A ozdobą meczu było to przyłożenie Ardiego Savei: https://twitter.com/i/status/1543149238305312773.

Anglicy do pojedynku z Australią szykowali się m.in. oglądając tydzień temu z trybun jeden z meczów serii State of Origin (jednej z najbardziej prestiżowych rywalizacji w świecie rugby league). W ich składzie znalazło się trzech debiutantów (na ławce, w tym Henry Arundell), w podstawowej piętnastce po latach przerwy pojawił się Danny Care (tworzył z Marcusem Smithem parę łączników z Harlequins), a Owen Farrell podobno z trudem pogodził się faktem, że choć znalazł się na boisku, to kapitanem pozostał Courtney Lawes. W składzie Australii było dwóch debiutantów, obaj w pierwszej piętnastce: młynarz Dave Porecki i aż 33-letni wspieracz Cadeyrn Neville. Anglicy bardzo potrzebowali zwycięstwa (ostatnie wyniki nie zachwycały, a porażka z Barbarians sprzed tygodnia była bardzo bolesna), nic jednak z tego: przed prawie 50 tysiącami widzów w Perth przegrali 28:30, pierwszy raz od 2015 ulegając Wallabies. I to pomimo faktu, że Australijczyków dziesiątkowały kontuzje (m.in. Quade Cooper odpadł już w trakcie rozgrzewki, a Tom Banks zszedł z boiska ze złamaną ręką), a od 34. minuty meczu grali w czternastkę po czerwonej kartce Darcy’ego Swaina (uderzenie głową w rywala było niekwestionowane, ale jego okoliczności wzbudziły wiele kontrowersji – uderzony rywal, który wcześniej prowokował Australijczyka, też zobaczył kartkę, choć żółtą). Australijczycy przegrywali wtedy 3:6, a przed przerwą doprowadzili do remisu. Przyłożenia sypnęły się w drugiej połowie – pierwsze zdobył dla Anglików Ellis Genge, ale kolejne trzy zaliczyli Australijczycy i parę minut przed końcem prowadzili 30:14 (także dzięki Marice Koroibetemu, który uratował ich przed stratą przyłożenia). Co prawda Anglicy w ostatnich akcjach zaliczyli dwa przyłożenia (jedno z nich zdobył Arundell, zresztą znakomite: https://twitter.com/i/status/1543658231163195394), to było już za późno na zdobycie punktów, które dałyby im zwycięstwo. Dave Rennie uważa, że czerwona kartka była niesłuszna, a Eddie Jones – że po niej sędzia chciał wyrównać szanse i sprzyjał Australijczykom…

W trzecim wielkim starciu Południowa Afryka mierzyła się z Walią i tu emocji było najwięcej. Koszulki Springboks nie założyli kontuzjowany Pieter-Steph du Toit, a także Handré Pollard, który późno dołączył do kadry – mimo to w ekipie Jacquesa Nienabera było pełno mistrzów świata z 2019, a miejsca w składzie nie znalazła gwiazda końcówki sezonu URC Evan Roos. W Walii pojawił się debiutant – Tommy Reffell, były kapitan młodzieżowych reprezentacji Walii, w ostatnim sezonie świetny w barwach mistrzów Anglii. Walijczycy, choć kilku świetnych graczy wróciło po kontuzjach, byli raczej skazywani na porażkę. Tymczasem świetnie zagrali w pierwszej połowie – znakomita obrona i wykorzystywanie swoich szans dały im prowadzenie 18:3 (punkty zapisywali na swoje konto świetny Louis Rees-Zammit, który zdobył dwa przyłożenia, oraz Dan Biggar, z drop goalem, podwyższeniem i karnym). Kłopoty gości zaczęły się pod koniec pierwszej połowy, gdy właśnie Biggar zobaczył żółtą kartkę. I po przerwie gospodarze przewagę wykorzystali, a potem szli za ciosem, ale aż do 74. minuty meczu Walijczycy pozostawali na prowadzeniu. Jednak wtedy, gdy grali w czternastkę, stracili z żółtą kartką Louisa Reesa-Zammita (który moment wcześniej uratował zespół przed utratą przyłożenia), a chwilę później karne przyłożenie i kolejnego gracza z żółtą kartką – zostali zatem na boisku na moment nawet w dwunastkę. Było 24:29, Walijczycy zarobili karnego na połowie rywali, ale nie wybrali kopu na bramkę, ale grali o całość. I mimo dwuosobowej przewagi liczebnej rywali zdobyli przyłożenie po maulu autowym. Brakło podwyższenia Biggara, ale był remis 29:29. Nie udało się go jednak dowieźć do końca: kilkanaście sekund przed upływem 80 minut z niezrozumiałych powodów pozbyli się piłki, a błąd Biggara zaowocował karnym wykorzystanym przez Damiana Willemse (który zmienił oblicze Springboks po zmianie pozycji w drugiej połowie) – Południowa Afryka wygrała 32:29, ale po wyjątkowo ciężkiej przeprawie.

Kompletu porażek ekip z Pucharu Sześciu Narodów z drużynami z The Rugby Championship dopełniła porażka pozbawionej liderów reprezentacji Szkocji w Argentynie. Był to debiut Michaela Cheiki w roli selekcjonera gospodarzy – wprowadził sporo roszad w składzie, sięgając po kilku doświadczonych zawodników, m.in. wracającego po kilkuletniej przerwie Agustína Creevy’ego. Argentyńczycy po wyrównanym początku wypracowali 12-punktową przewagę pod koniec pierwszej połowy. Po przerwie Szkoci doprowadzili do remisu, ale wytrwali przy tym wyniku zaledwie kilkadziesiąt sekund: Argentyńczycy zdobyli przyłożenie, dorzucili karnego i wygrali zasłużenie 26:18.

Japończycy, rozgrzani dwoma spotkaniami z Urugwajem, podejmowali tym razem przeciwnika ze znacznie wyższej półki – Francję. Francuzi ponownie latem byli w składzie dalekim od najmocniejszego, choć tym razem tylko z trzema debiutantami. Japończyków pokiereszowały przed meczem testy covidowe (pozytywne wyniki dały u czterech zawodników, wśród nich był młynarz Shota Horie). Francja wygrała ten mecz wysoko, 42:23, ale Japończycy całkiem nieźle zaprezentowali się w pierwszej odsłonie meczu. Punktowanie zaczęło się od przyłożenia Damiana Penaud, ale po kwadransie gry na prowadzeniu byli Japończycy. Pierwsza połowa skończyła się remisem 13:13. W drugiej połowie Francuzi jednak zdominowali rywali – cztery przyłożenia (jedno z nich zdobył Yoram Moafena, który w tym spotkaniu wystąpił w towarzystwie swego stryja, Sipili Falatei), na które gospodarze odpowiedzieli dopiero w ostatniej akcji. 17 punktów zapisał na swoje konto Melvyn Jaminet z kopów.

Na sporo liczyliśmy po meczu Rumunów z Włochami (szczególnie po meczu Portugalii z Włochami). Rumuni jednak zawiedli – mając rzadką okazję zmierzyć się z tym przeciwnikiem postawili na dość eksperymentalny skład (swoją drogą, zadebiutował w nim kolejny z Mołdawian przechwyconych na podstawie birthright transfer – Victor Leon). A i na boisku nie zaprezentowali niczego szczególnego, przegrywając aż 13:45. Parę minut przed końcem pierwszej połowy prowadzili 6:5, ale w krótkiej chwili stracili potem dwa przyłożenia, a po przerwie kolejne cztery z rzędu (tracili też graczy z kontuzjami).

Na antypodach rozpoczął się też rozgrywany w Fidżi turniej Pacific Nations Cup z udziałem Australii A i reprezentacji trzech narodów wyspiarskich. Najwięcej uwagi przyciągał mecz Fidżi z Tonga, w którym w barwach Tonga debiutowały wielkie gwiazdy, wcześniej występujące dla Australii i Nowej Zelandii – Israel Folau, Charles Piutau i Malakai Fekitoa. Ich obecność na boisku nie pomogła jednak gościom – gospodarze wygrali ten mecz aż 36:0, absolutnie dominując w młynie i przegrupowaniach (na dodatek Folau zszedł kontuzjowany z boiska już po niespełna połowie godziny – zastąpił go na boisku Tima Fainga’anuku, który w ten sposób zaliczył debiut dla reprezentacji Tonga tego samego dnia, co jego brat Leicester dla reprezentacji Nowej Zelandii). W drugim meczu tego turnieju Australia A (m.in. z Reecem Hodgem) uległa reprezentacji Samoa 26:31 – Australijczycy parę minut przed końcem doprowadzili do remisu, ale ostatnie słowo należało do wyspiarzy, którzy zdobyli przyłożenie w ostatniej akcji meczu po przechwycie podania rywali na linii ich pola 22 m.

Poza tym Kanada rozgromiła Belgię 45:0 (błyszczał szczególnie obrońca gospodarzy, Cooper Coats), przygotowująca się do starcia z Włochami Gruzja przegrała z Argentyną XV 24:30 (jedno z przyłożeń dla gospodarzy zdobył Dawit Niniaszwili, 14 punktów zaliczył Tedo Abżandadze – dwa przyłożenia Gruzinów w pierwszej połowie dały akcje tej pary, a Gruzini prowadzili po nich 11 punktami), szykujące się do walki o awans na Puchar Świata Stany Zjednoczone wygrały 26:21 z francuskimi Barbarians (z kilkoma gwiazdami w składzie; ciekawostką był drop goal Rubena de Haasa, który otworzył wynik meczu – skierował piłkę między słupy po wykopie przez Francuzów z linii bramkowej), a jedenastka wybrana z drużyn Currie Cup pokonała wędrujące po Południowej Afryce Włochy A 31:27.

A na dodatek scena z ubiegłotygodniowego meczu Holandii z Zimbabwe, wysoko wygranego przez drużynę z Afryki: https://twitter.com/i/status/1541877943844147210 – wyjątkowa końcówka prawie stumetrowej akcji Zimbabwijczyków.

Z kraju

Na stadionie Wisły rywalizowały najlepsze krakowskie siódemki, natomiast po drugiej stronie Błoń, na stadionie Juvenii, o ostatni komplet medali mistrzostw Polski w tym sezonie rywalizowali kadeci, których finałowy turniej był rozgrywany w ramach Ogólnopolskiej Olimpiady Młodzieży. Złoto zdobyli chłopcy z Juvenii, którzy w finale rozgromili Orkana, brąz zaś trafił w ręce Budowlanych Lublin, którzy pokonali w meczu o trzecie miejsce KS Budowlanych Łódź. Najlepszym zawodnikiem turniej został gracz gospodarzy, Rusłan Konfedorat. A wręczenie medali nastąpiło na stadionie Wisły w przerwie tuż przed meczami finałowymi kobiet. Piękna sprawa dla tych młodych rugbystów. Ja się natomiast zastanawiam nad jednym: dlaczego w ramach Ogólnopolskiej Olimpiady Młodzieży w rugby 7 medale dostają tylko chłopcy? Wiem, że dziewczęcych drużyn nie ma wiele, ale tym bardziej na to powinny zasługiwać.

Polski Związek Rugby poinformował o zatrudnieniu nowego dyrektora sportowego. Po trwającym bodaj pół roku konkursie stanowisko to obejmie od początku sierpnia Jose Gorrotxategi, dotąd zajmujący stanowisko Rugby Services Managera w Rugby Europe.

Ze świata

Na południu Francji zaczęła się finałowa faza Rugby Africa Cup (a zarazem afrykańskich kwalifikacji do Pucharu Świata), rozgrywana w formie pucharowej. W piątkowych ćwierćfinałach w Marsylii nie było niespodzianek: Namibia rozgromiła Burkina Faso 71:5 (jeśli mówić tu o niespodziance, to tylko dziwiąc się, że wynik nie był jeszcze wyższy – zasługa w tym zaciętej obrony Burkina Faso, która wytrzymała kwadrans bez straty punktów; w zwycięskim składzie byli dwaj gracze Orkana – Danco Burger w podstawowej piętnastce i Pieter Steenkamp na ławce rezerwowych, przy czym Steenkamp zdobył ostatnie przyłożenie swojej drużyny), a Zimbabwe pokonało Wybrzeże Kości Słoniowej 38:11 (zwycięzcom jednak daleko było od ideału – popełniali błędy, kiepsko radzili sobie w autach, stracili jednego z graczy na półfinał z czerwoną kartką). Także w niedzielę w Aix-en-Provence wygrywali faworyci: Kenia wygrała pewnie z Ugandą 42:7 (mimo problemów z przygotowaniami i poszukiwania funduszy na wyjazd praktycznie do ostatniej chwili), a w najbardziej wyrównanym spotkaniu Algieria pokonała Senegal 35:12 (chociaż Senegal jest w rankingu World Rugby o 45 miejsc wyżej, trudno uznać ten wynik za nieoczekiwany, skoro Algierczycy zorganizowali kadrę z zawodników występujących we Francji – w tym kilku z Top 14 i Pro D2; w tym meczu pomogła im jednak czerwona kartka jednego z Senegalczyków za postawienie przeciwnika na głowie już w pierwszej połowie – w tamtym momencie Algieria prowadziła tylko czterema punktami, a na wysokim wyniku zaważyły trzy przyłożenia graczy reprezentujących kraj z Maghrebu zdobyte w samej końcówce meczu).

W półfinałowych parach Namibia zagra z Zimbabwe (drużyna Burgera i Steenkampa będzie na pewno zdecydowanym faworytem), a Kenia z Algierią. Czy Algierczycy zmienią układ sił w Afryce?

W Azji rozgrywki o znacznie niższym statusie: grała jedna z grup dywizji 3 (czyli czwartego poziomu rozgrywek) Asia Rugby Championship. W półfinałowych meczach rozgrywanego w Biszkeku turnieju Uzbekistan pokonał Mongolię 17:10, a gospodarze, Kirgistan, zostali rozgromieni przez Kazachstan aż 115:5 (dziewiętnaście przyłożeń zwycięzców, dwóch zawodników zanotowało po cztery, a jeden trzy na swoim koncie). W finale Uzbekistan zagra z Kazachstanem.

W młodzieżowym (U20) turnieju we Włoszech swoje drugie zwycięstwa odniosły reprezentacje Południowej Afryki (33:24 nad Irlandią dzięki przewadze wypracowanej w pierwszej połowie), Włoch (34:14 nad Szkocją, dwunasta z rzędu porażka Szkotów) i Walii (30:24 z Gruzją – Gruzini prowadzili do przerwy 21:13 i gdyby w drugiej połowie nie marnowali swoich szans…). Drugiego zwycięstwa nie odnieśli tylko młodzi Francuzi, którzy przegrali z Anglią 20:29 (decydujące przyłożenie Anglicy zdobyli mimo osłabienia po czerwonej kartce).

Z kolei w Australii w Oceania Rugby U20 Championship Argentyna zaczęła turniej od zwycięstwa 24:21 nad gospodarzami (trzy z pięciu przyłożeń w meczu było karnymi przyłożeniami), a Nowa Zelandia rozgromiła Fidżi aż 74:5 (zdobywając 11 przyłożeń).

EPCR rozlosowało skład grup na pierwszym etapie Heineken Champions Cup i European Rugby Challenge Cup. Emocji związanych z losowaniem jest niewiele, bo rozgrywki na tym etapie mają format, który budzi znacznie więcej niezrozumienia niż emocji. Na kilka zestawień jednak warto zwrócić uwagę – w Champions Cup zobaczymy ciekawe pojedynki irlandzko-francuskie: Leinster będzie mierzyć się z Racingiem 92 (a na dodatek obie drużyny zagrają z Harlequins), Munster z Tuluzą, a Ulster z La Rochelle.

Jeden z najlepszych rugbystów hiszpańskich, Marco Pinto, po decyzji World Rugby o oddaleniu apelacji Hiszpanów w sprawie van der Berga postanowił ogłosić zakończenie kariery reprezentacyjnej (powodem jest pozaboiskowe fiasko dwóch ostatnich kwalifikacji do Pucharu Świata – gdy będzie rozgrywany kolejny, w 2027, Pinto będzie miał już 39 lat). W hiszpańskiej prasie pojawił się wywiad z nim i Pinto nie oszczędza w nim ani swojej federacji (która popełniała błędy takie jak z van der Bergiem, a ponadto zdaniem zawodnika źle broniła sprawy przed WR w pierwszej instancji), ani niektórych kolegów (ponoć van der Berg był ostrzegany, aby nie grał w reprezentacji, bo jego podrobione papiery to spartaczona robota, dobra na ligę, ale nie na rozgrywki międzynarodowe).

A swoją drogą, hiszpańska federacja poinformowała, że World Rugby postanowiła nie zajmować się skargą Hiszpanów na występy Jasona Tomane w reprezentacji Rumuni. Światowa organizacja wskazała Hiszpanom, że sprawa jest jej znana od początku (Rumuni informowali o nieobecności Tomane przez trzy miesiące w tym kraju przed jego pierwszym występem w kadrze i uzyskali zgodę na grę od WR z uwagi na uzasadnioną przyczynę tego wyjazdu) i nie ma tu żadnych nowych okoliczności. Hiszpanom trudno się z tym pogodzić.

Toczą się letnie testy na południowej półkuli, tymczasem pojawiają się kolejne plany jesiennych testów w Europie. Na stary kontynent wybierze się m.in. druga reprezentacja Nowej Zelandii, All Blacks XV. Jeden z meczów zagra na stadionie Tottenhamu z Barbarians.

W Walii rebranding przeszli Dragons (a raczej – po zmianie – Dragons RFC). O tyle jest to ciekawe, że celem tego działania, jak wynika z oświadczenia klubu, jest podkreślenie, że Dragons są klubem rugby, a nie regionem. Może to wskazówka dla walijskiej federacji, co dalej zrobić z kłopotliwymi regionami.

Ciąg dalszy przekształceń w japońskim Shining Arcs: koncern NTT zdecydował się powołać spółkę NTT Sports X, która przejmuje klub, który będzie w pełni zawodowy (mowa o setce zawodników z kontraktami). W planach jest też nowy stadion i szybki powrót do Japan Rugby League One.

W Niemczech z Bundesligi spada luksemburski klub – RC Luxembourg, który nie przystąpił do barażu o utrzymanie. Jego przeciwnikiem miał być München RFC, który dzięki temu awansuje do elity. Z kolei z rosyjskiej ligi wycofuje się moskiewskie CSKA (choć liczą na powrót do gry za rok), kluby informują też o odejściu kolejnych zagranicznych zawodników.

W Wielkiej Brytanii sporo też mówi się o wpadce minister kultury, mediów i sportu Nadine Dorries, która podczas wydarzenia promującego Puchar Świata w rugby league wymieniła jako bardzo ważne wspomnienie związane z tą dyscypliną decydującego o mistrzostwie świata drop goala z 2003 roku – kłopot w tym, że chodziło jej o zwycięstwo Anglii w finale Pucharu Świata w rugby union.

RFU ogłosiło 10-letnią strategię dla kobiecej ligi Premier 15s. Kluczowym elementem planu ma być powołanie odrębnej spółki z niezależnym kierownictwem do zarządzania rozgrywkami.

Rugby Europe podało informację o zatrzymaniu na Białorusi byłego członka władz Rugby Europe, Aleksandra Danilewicza. Zarzuty nie są znane.

Z wieści transferowych:

• gwiazda drużyny Portugalii (choćby przed tygodniem) i Lusitanos z Rugby Europe Super Cup, skrzydłowy Rodrigo Marta, w przyszłym sezonie będzie występować we Francji – w grającym na poziomie Nationale 1 Dax;
• do La Rochelle trafią m.in. Teddy Thomas z Racingu 92 i Antoine Hastoy z Pau;
• młynarz reprezentacji Australii Folau Fainga’a przechodzi z Brumbies do Western Force;
• mistrzostwem MLR sprzed tygodnia karierę zakończył grający ostatnio dla Rugby New York Nowozelandczyk Andy Ellis, mistrz świata z 2011.

Polacy za granicą

Wieści o reprezentantach Polski z lig zagranicznych – jak zwykle sprzed tygodnia (choć klubowe wakacje na całego).

Francja:

• Kamil Bobryk (Vienne – już Nationale 2): w ubiegły weekend minęło 10 lat odkąd Vienne zostało mistrzami Francji na poziomie Fédérale 2 w 2012. Z tej okazji na łamach Le Dauphiné Libéré ukazała się dłuższa wypowiedź byłego kapitana naszej reprezentacji – jednego z dwóch graczy z tamtego meczu wciąż pozostających w drużynie. Bobryk mówi o tym, że Vienne to jego dom już na stałe. Ma 38 lat i wciąż chce grać, choć gdy miał na karku tylko trzydziestkę, uważał rugbystów w swoim obecnym wieku za szaleńców…

Zapowiedzi

Za tydzień w kraju kolejna impreza mistrzowska: w Ząbkach odbędą się mistrzostwa Europy w rugby 7 juniorów – wśród chłopaków na poziomie Championship, a wśród dziewcząt na poziomie Trophy.

Na świecie mnóstwo rugby międzynarodowego. Z letnich testów najwięcej emocji budzą drugie odsłony serii rozpoczętych w ten weekend: Nowa Zelandia – Irlandia, Australia – Anglia i Południowa Afryka – Walia. Z innych towarzyskich spotkań ciekawie zapowiadają się spotkania Argentyny ze Szkocją oraz Gruzji z Włochami. Ale mecze o stawkę też nas czekają – w kwalifikacjach do Pucharu Świata 2023 grać się będzie w strefach afrykańskiej (w środku tygodnia półfinały Rugby Africa Cup, a w niedzielę finały), amerykańskiej (Chile – Stany Zjednoczone) i azjatyckiej (decydujący pojedynek Asia Rugby Championship pomiędzy Koreą Południową i Hongkongiem). A to nie wszystko…